Objawy hiperglikemii

0
962

Cukrzyca to choroba cywilizacyjna. Współczesny styl życia, czyli brak ruchu i niezdrowa dieta sprzyjają rozwojowi insulinooporności i zachorowalności na cukrzycę typu drugiego. Choroba rozwija się powoli, dlatego jej objawy często bywają lekceważone. Nieco inaczej wygląda cukrzyca typu pierwszego. Objawy mogą nasilać się bardzo szybko. Często chorzy dowiadują się o chorobie w trakcie pierwszej hospitalizacji spowodowanej hiperglikemiczną kwasicą ketonową i muszą być od razu intensywnie leczeni.

Objawy hiperglikemii

objawy hiperglikemiiInsulina to hormon produkowany przez trzustkę. Jego rolą jest obniżenie stężenia glukozy w osoczu krwi. Powoduje aktywacje transporterów przez które glukoza wchodzi do komórek mięśniowych, tłuszczowych i wielu innych. W komórkach z glukozy powstaje energia w postaci ATP. W cukrzycy typu pierwszego problemem jest brak insuliny. Proces autoimmunologiczny niszczy komórki beta trzustki, które są odpowiedzialne za produkcję tego hormonu. Cukrzyca typu pierwszego jest przeważnie rozpoznawana w wieku młodzieńczym. Istnieje również podtyp cukrzycy typu pierwszego zwany LADA (latent autoimmune diabetes in adults). Jest to cukrzyca, która wygląda jak cukrzyca typu pierwszego, ale zaczyna się w wieku starszym. Brak insuliny prowadzi do wzrostu stężenia glukozy we krwi, czyli do hiperglikemii.

Objawy hiperglikemii to polidypsja, czyli wzmożone pragnienie, poliuria, czyli oddawanie dużej ilości moczu, spadek masy ciała, senność, bóle głowy, kłopoty z widzeniem i ogólne osłabienie. Często hiperglikemii towarzyszy kwasica ketonowa. Organizm nie może pozyskać energii z glukozy dlatego występuje nasilona lipoliza, czyli rozpad tłuszczy. W trakcie lipolizy powstają ciała ketonowe. Rozwija się stan kwasicy metabolicznej, która objawia się przyśpieszonym oddechem, bólami brzucha i klatki piersiowej oraz zapachem acetonu z ust. W takiej sytuacji konieczne jest pilne leczenie, które polega na podaniu płynów, elektrolitów, a przede wszystkim egzogennej insuliny.

Cukrzyca typu II ma inną patogenezę

Głównym problemem jest insulinooporność, czyli osłabiona wrażliwość tkanek na insulinę. Trzustka przeważnie pracuje prawidłowo i nie ma niedoboru insuliny. Czasem jej stężenie jest nawet bardzo wysokie, ponieważ organizm próbuje przełamać zjawisko insulinooporności. Objawy są podobne, jak w cukrzycy typu pierwszego, jednak choroba rozwija się znacznie wolniej. Na początku występują tak zwane stany przedcukrzycowe, czyli nieprawidłowa glikemia na czczo i nieprawidłowa tolerancja glukozy. Stężenie glukozy we krwi jest podwyższone, jednak nie spełnia kryteriów rozpoznania cukrzycy.

Nieprawidłowa glikemia na czczo to stężenie glukozy w zakresie 100 – 125 mg/dl. Z kolei nieprawidłową tolerancję glukozy stwierdza się w teście obciążenia glukozą. Polega on na podaniu pacjentowi 75 gramów glukozy rozcieńczonej w niewielkiej ilości wody i pomiarze jej stężenia w osoczu krwi po upływie 2 godzin. Stężenie glukozy powyżej 140 mg/dl, ale mniejsze od 200 mg/dl pozwala rozpoznać nieprawidłową tolerancje glukozy. Występowanie stanów przedcukrzycowych to znak, że trzeba zmienić tryb życia. Odpowiednia dieta i wysiłek fizyczny mają zbawienny wpływ. Nie tylko mogą uchronić przed rozwojem cukrzycy, ale nawet cofnąć negatywne zmiany i przywrócić prawidłową insulinowrażliwość komórek.

Leczenie cukrzycy

Podstawą leczenia cukrzycy typu pierwszego i drugiego jest utrzymanie prawidłowego stężenie glukozy we krwi. Każdy cukrzyk powinien posiadać glukometr za pomocą którego szybko oznaczy glikemię. W cukrzycy typu pierwszego każdy chory jest zmuszony do przyjmowania insuliny egzogennej. Występuje wiele rodzajów insulin. Dostępne są insuliny ludzkie oraz analogi szybko i długo-działające. Chory musi nauczyć się dawkować sobie insulinę tak by naśladować naturalny rytm jej wydzielania. W tym celu wykorzystuje się tak zwane peny zawierające insulinę. Są to specjalne strzykawki umożliwiające jej podskórne podanie.

objawy hiperglikemiiBardzo atrakcyjnym rozwiązaniem są pompy insulinowe, które stale podają tak zwany bazowy wlew insuliny, a chory podaje sobie jej dodatkowe ilości w trakcie posiłków.
W cukrzycy typu drugiego często udaje się uniknąć podawania insuliny. Chorzy przyjmują tabletki, które pomagają utrzymać prawidłową glikemię. Lekiem pierwszego rzutu jest metformina. Ma ona wiele zalet – poprawia wrażliwość komórek na insulinę, zmniejsza wzrost glikemii występujący po posiłku, hamuje glukoneogenezę i glikogenolizę. Ponadto pomaga obniżyć masę ciała. Inne leki stosowane w cukrzycy typu drugiego to pochodne sulfonylomocznika, analogi GLP1 i glitazony. Jeżeli przy pomocy leków doustnych nie można osiągnąć docelowych stężeń glukozy we krwi należy zastosować insulinę. Odpowiednio dobrana dawka insuliny pozwoli przełamać zjawisko insulinooporności.

[Głosów:1    Średnia:5/5]

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here